Ummerki mannaldar í litbrigðum jarðarinnar

Steingrátt, okkurgult, ryðrautt, – jarðefnin í málverkum Kristjáns Steingríms minna á að listamenn hafa gert tilraunir með leir og steinefni frá örófi alda. Elstu hellamálarar notuðu okkur, umber, sienna, manganese og kaolin. Þeir muldu steininn og blönduðu jarðveg með feiti og öðrum lífrænum bindiefnum til að festa litinn á flötinn. Litirnir sem Kristján blandar eru gerðir með svipuðum aðferðum. Þegar þeir birtast þá öðlast þeir táknrænt hlutverk og fagurfræðilega merkingu, því málverk Kristjáns vísa í ákveðna staði, heiti, sem búa yfir einstakri birtu, jafnvel töfraljóma í huga áhorfenda: Námaskarð, Seyðishólar, Sólheimajökull, Rauðisandur, Betlehem, Carmel, Omaha Beach, Sienna og Bordeux.

En þrátt fyrir að litirnir sem hann skapar úr jarðefnunum byggi á löngu ferli sem hefst með sýnatöku, oft á framandi slóðum, þá snúast rannsóknir hans hvorki um ferðalög, jarðfræði, né efnafræði. Hins vegar mætti tengja þær staðfræði eða kortlagningu, jafnvel við einskonar leit að erfðafræði þeirra svæða sem hann heimsækir. Því hugsanlega býr jarðvegurinn sem hann safnar á þessum ólíku stöðum yfir líffræðilegri auðkenningu? Gulur sandurinn á Omaha Beach, geymir enn ummerki mannskæðrar lokaorustu á sögulegu átakasvæði síðari heimstyrjaldar, en hvaða leyndarmál geymir jarðvegurinn í Betlehem?