Menu
- This event has passed.
Helgi Hjaltalín Eyjólfsson: Slurry pump-Spreader
5 February, 2022–20 March, 2022
Dialogues in four parts
Author: Jón B. K. Ransu
In contemporary art criticism it is often argued that we are incapable of valuating works of art, whether it is films, music or visual arts, unless we put them in the context of other works of art. Somehow everything we see, or create, reminds us of something else. Our culture has become so overloaded with images and information that we lack the capacity to process them individually. So, possibly, they just merge into one big pile.
If this is the case, the unpolluted artist, natural talent or pure genius, belongs to history. The contemporary artist simply responds to information and images, processes them and puts them in context to create a dialogue between forms, ideas and images, which, to some extent, are familiar to us but possibly gives us a fresh and unexpected approach to them.
In Helgi Hjaltalín’s exhibition, Slurry Pump-Spreader in Kling and Bang, we encounter mainly four parts that overlap with each other and create this necessary dialogue. They are:
• History and Contemporarity
• Original and Replicated Images
• Proportions and Space
• Art and Leisure
History and Contemporarity
In an art historical context, the visual language of Helga Hjaltalín is related to Pop Art movement of the fifties and sixties. Pop Art challenged the value of art and created parallels between art and popular and consumer culture.
These parallels merge in Helgi’s work in a kind of over-consumption of images. On one hand with mass production or reproduction techniques to produce repeats of the same image, and on the other hand a combination of watercolor sheets, where each sheet stands as an independent image, or painting, while a number of them joined together merge into one large watercolor image.
Helgi locates his subject or images on the internet and transfers them to works of art. The concept of Post-Internet Art has recently gained recognition in the methodological analysis of many contemporary artists, and is interesting to look at in connection to Helgi’s work, but without labelling the concept to his methodology. Much of Post-Internet Art is reminiscent to the imagery within Pop Art. Especially the one that relied on photographs for paintings or collages. However, Post-Internet Art is not an art movement in the same sense as Pop Art was, nor does it apply to “art after the internet” in the same way that Postmodernism applied to “art after modernism”. Post-Internet Art refers to art in the period of the internet.
Artists and scholars do not agree on the importance and meaning of the term, or how the internet should be reflected in art in order for the term to apply. Basically, we can say that the internet becomes a part of the artistic creation process. However, many claim that the term only applies if some of the properties of the internet are also retained in an artistic embodiment, e.g. like when Helgi combines many watercolor sheets into one image, like when pixels are used in digital processing.
Original and Replicated Images
When Helgi finds an image on an internet search site and applies it to his own art, he defies the idea of originality and replica. He appropriates an image that someone else has made. However, it is not entirely certain that a picture that Helgi uses is a prototype. There is a plethora of the same image online and usually we do not know which one of them is the original, nor even whether the image is actually true to the original image, as it is often unclear whether an image online has been altered or not. In this way, forms and texts that appear in Helgi’s paintings can well have been added to the original and are therefore fictional, just as the artist himself can allow fiction to play a role as he implements the digital images in material form.
Proportions and Space
Downloading an image from the internet and translating or interpreting it into material and form not only changes its essence but gives it a completely different role in terms of proportions and space. This is very important in Helgi’s show. Sculpture has been the main focus of his art throughout his career. And after watercolors and prints began to appear in his work, it has been in association with sculpture.
Sculpture belongs to reality space. An image, on the other hand, is two-dimensional and should therefore be thought of as image space. Images can, however, challenge the boundaries of image space and reality space if their scope is blown out of whack. For Helgi, this happens on one hand with the aforementioned oversized composite of watercolor paintings and on the other hand with reproductions of printed images that cover the art space and partially take it over. Not to mention watercolored images of engines that hang over wooden pallets and have been soaked in engine oil, so that smell even begins to affect our spatial experience.
However, sculptures in the exhibition play a different role. They are miniature replicas, or models, of engines, wooden pallets and platform. As such they appear in contrast to the plethora of images.
buy wellbutrin online https://blackmenheal.org/wp-content/languages/new/wellbutrin.html no prescription
A model is usually thought of as a proxy for a full-sized object and shown as a proposal for it. In this way, Helgi’s models can be seen as a proposal for another exhibition in the same art space, at the same time they are part of the existing exhibition. The models therefore stand as sculptures as well as proposals for sculptures.
Art and Leisure
Helgi´s models challenge the boundaries between art and leisure, but making models is a well-known hobby that requires craftsmanship. Especially if it is built from scratch. These boundaries are part of Helgi´s artistic contemplations and are reflected in his craft and choice of material.
The small sculptures are carved from wood with a cutting knife, the subject matter is from found images, all his reproductions are made with home-made printing methods and watercolor is without a doubt the painting medium that mostly attracts leisure activities. All of this goes against the exaltation of art, despite falling under the materials and methods that belong to art.When Pop Art questioned the value of art, it attacked the exaltation of art and any conclusive disciplines of art, e.g. the purity of geometric art or the autonomy of abstract expressionism.
It goes without saying that Helgi Hjaltalín’s methodology and imagery counter the exaltation of art and the exhibition itself rejects any conclusive disciplines. The parallels that have been drawn above are only a reminder that artistic creation has much more to do with the process of questioning rather than conclusive disciplines. Therefore, for me, the exhibition itself becomes a platform where we can join in the process of questioning and participate in a dialogue between forms, ideas and images, which, to some extent, are familiar to us but possibly gives us a fresh and unexpected approach to them.
Helgi Hjaltalín opnar einkasýningu í Kling & Bang með glænýjum verkum, laugardaginn 5.febrúar milli kl.14 og 18..
Fjögurra þátta samtal
Eftir Jón B. K. Ransu
Í listgagnrýni samtímans berast raddir sem halda því fram að við séum ófær um að rýna í listaverk, hvort sem það er kvikmynd, tónlist eða myndlist, nema að láta það í samhengi við önnur listaverk. Einhvern veginn minnir allt sem við sjáum, eða sköpum, okkur á eitthvað annað. Menning okkar er einfaldlega svo gegnsósa af ímyndum og upplýsingum að við höfum ekki undan að vinna úr þeim. Svo mögulega renna þær bara saman í eitt.
Sé þetta raunin heyrir ómengaði listamaðurinn, hreinræktaði náttúrutalentinn eða sjálfsprottni snillingurinn, sögunni til. Samtímalistamaðurinn bregst þess heldur við upplýsingum og ímyndum, vinnur úr þeim og lætur í spennandi samhengi þannig að til verður samtal forma, hugmynda og mynda, sem við að einhverju leyti þekkjum en nálgumst mögulega á nýjan eða óvæntan hátt.
Á sýningu Helga Hjaltalín, Haugsuga – dreifari í Kling og Bang, eru helst fjórir þættir sem skarast og skapa þetta nauðsynlega samtal. Þeir eru:
• Sagan og samtíminn
• Frummynd og eftirmyndir
• Hlutföll og rými
• List og tómstundir
Sagan og samtíminn
Í sögulegu samhengi er myndmál Helga Hjaltalín skylt popplist sjötta og sjöunda áratugar síðustu aldar, en popplistamenn véfengdu þáverandi gildi listarinnar og sköpuðu hliðstæður á milli myndlistar og dægurmenningar og neyslumenningar.
Þessar hliðstæður renna saman í verkum Helga í einskonar ofneyslu á myndum. Annars vegar með fjölföldunar- og framleiðslutækni til að búa til endurtekningar af sömu myndinni og hins vegar samsetningu vatnslitaarka, þar sem hver örk stendur sem sjálfstæð mynd eða málverk um leið og ákveðinn fjöldi þeirra sameinast í eina stóra vatnslitamynd.
Helgi sækir myndefnið á internetið og færir yfir í hlutlæg listaverk. Í samtímalist hefur hugtakið Póst-internet list fengið hljómgrunn í greiningu á aðferðafræði margra listamanna og er áhugavert að skoða í tengslum við verk Helga, án þess að ég vilji eyrnamerkja þau hugtakinu. Margt í Póst-internet list minnir á myndsköpun popplistar. Ekki síst þeirri er studdist við ljósmyndir fyrir málverk eða samklipp mynda. Póst-internet list er samt ekki liststefna í sama skilningi og popplist var á sínum tíma og hún á heldur ekki við um „list eftir internetið“ eins og t.d. póstmódernismi á við um „list eftir módernisma“. Póst-internet list á frekar við um list á tímum internetsins.
Lista- og fræðimenn eru ekki á eitt sammála um mikilvægi og merkingu hugtaksins, eða hvernig internetið á að endurspeglast í listinni til þess að hugtakið eigi við. Í grunninn getum við sagt að internetið eigi hlut í listsköpunarferli ef notast er við efni þaðan. Margir gera þó kröfu um að hugtakið eigi eingöngu við ef einhverjir eiginleikar internetsins haldist líka í listrænni útfærslu, t.d. eins og þegar Helgi sameinar margar vatnslitaarkir í eina mynd, líkt og þegar pixlum er púslað í stafrænni myndvinnslu.
Frummynd og eftirmynd
Þegar Helgi sækir mynd á leitarvef internetsins, og notar í eigin list, ögrar hann hugmyndinni um eftirmynd og frummynd og tekur eignarnám á eitthvað sem annar hefur gert. Það er samt ekki sjálfgefið að mynd sem Helgi notar sé frummynd. Það má finna ofgnótt af sömu myndinni á netinu og yfirleitt vitum við ekki hver þeirra sé frummyndin, né heldur hvort myndin sem við sjáum sé sönn frummyndinni eða ekki, enda oft óljóst hvort mynd á netinu hafi verið breytt með einhverjum hætti eða ekki. Þannig geta hlutar af umhverfi og textar sem birtast í myndum Helga hafa verið skeytt inn í þær og skáldað, rétt eins og listamaðurinn sjálfur tekur sér skáldaleyfi þegar hann útfærir þær í efni og form.
Hlutföll og rými
Að sækja mynd af internetinu og yfirfæra eða túlka hana í efni og form, breytir ekki einungis eðli hennar heldur gefur henni allt annað hlutverk út frá hlutföllum og rými. Slíkt skiptir miklu máli á sýningu Helga. Skúlptúr hefur, í gegnum tíðina, verið þungamiðjan í verkum hans. Eftir að vatnslitamyndir og þrykk fóru að bætast inn í mengið hefur það jafnan verið í einhverjum tengslum við skúlptúr.
Skúlptúr tilheyrir raunrými. Mynd er hins vegar tvívíð og ber því að hugsa hana sem myndrými. Myndir geta samt storkað mörkum myndrýmis og raunrýmis ef umfang þeirra er blásið upp úr öllu valdi. Hjá Helga gerist það annars vegar með fyrrnefndum ofur stórum samsettum vatnslitamyndum og hins vegar með fjölföldun á myndum sem þekja rýmið og yfirtaka það að hluta. Að ógleymdum vatnslitamyndum af vélum sem hanga yfir vinnubrettum og hafa drukkið í sig vélarolíu þannig að lykt fer jafnvel að hafa áhrif á rýmisupplifun áhorfandans.
Skúlptúrar á sýningunni spila hins vegar annað hlutverk. Þeir eru smækkaðar eftirmyndir, eða módel, af vélum og trépalli og sem slíkir birtast þeir í hlutfallslegu mótvægi við ofgnótt myndanna.
Módel er jafnan hugsað sem staðgengill fyrir hlut í fullri stærð og sýnt sem tillaga að honum. Þannig má horfa á módel Helga sem tillögu að annarri sýningu samhliða því að vera partur af sýningunni sem er. Módelin standa því sem skúlptúrar og tillögur að skúlptúrum í senn.
List og tómstundir
Módelin snerta mörkin á milli listsköpunar og tómstunda, en módelsmíðar eru þekkt tómstundariðja sem krefst ákveðinnar handverks- og verkþekkingar. Sérstaklega ef það er smíðað frá grunni. Þessi mörk listsköpunar og tómstunda, eða heimatilbúins handverkshlutar, eru Helga hugleikin og birtist í aðferðum og efnisvali listamannsins. Smáskúlptúrarnir eru tálgaðir úr tré, myndefnið tilbúið og fundið, allar þrykkaðferðir listamannsins heimatilbúnar og vatnslitamálun er vafalaust sá hluti málaralistar sem helst nær til tómstundaiðju. Allt stríðir þetta gegn upphafningu myndlistar þrátt fyrir að falla undir efni og aðferðir sem tilheyra listinni.
Þegar popplistamenn véfengdu gildi listarinnar réðust þeir einmitt gegn upphafningu og höfnuðu sannleiksgildi módernismans, s.s. hreintrúarstefnu strangflatarlistar og sjálfsprottnu sköpunarferli abstrakt expressjónismans.
Það fer ekki á milli mála að aðferðir og myndefni Helga Hjaltalín stríða gegn upphafningu listarinnar, en sjálf sýningin hafnar einnig sannleiksgildi hennar. Hliðstæðurnar sem hafa verið dregnar hér að ofan eru einungis áminning um að listsköpun hefur miklu meira með samtal að gera en sannleiksgildi. Og fyrir mitt leyti er sýningin vettvangur þessa. Vettvangur fyrir þátttöku í samtali forma, hugmynda og mynda sem við að einhverju leyti þekkjum en nálgumst mögulega á nýjan eða óvæntan hátt.
